Tribina “Ivo Andrić (1892-1975): pisac i država” u Beogradu
Utorak, 26. novembar 2024. u 19:00 – DOB//Klub
Ciklus tribina: Pišemo istoriju Jugoslavije
Organizacija: Centar za jugoslovenske studije i Dom omladine Beograda
Učestvuju: Srđan Mićić, istoričar/Filozofski fakultet Univerziteta u Beogradu; Ivan Velisavljević, dramaturg, scenarista i pisac; Stanislava Barać, istoričarka književnosti/ Institut za književnost i umetnost, Cejus. Razgovor vodi: Sanja Petrović Todosijević, istoričarka / Institut za noviju istoriju Srbije, Cejus.
Premijerno prikazivanje TV serije Nobelovac (režija: Thomir Stanić, 2024), čiji će jedan od scenarista, Ivan Velisavljević, biti gost naše novembarske, i u isto vreme poslednje ovogodišnje tribine koju organizujemo u okviru tribinskog programa Pišemo istoriju Jugoslavije; je skrenulo (ne)očekivano veliku pažnju stručne, ali i šire javnosti na lik i delo jednog od najvećih jugoslovenskih pisaca i jedinog jugoslovenskog pisca među nobelovcima, Ivu Andrića. Na taj način je jedan od najpopularnijih TV formata doprineo, ne prvi put, dopisivanju starih i ispisivanju novih interpretacija književnog, ali i političkog nasleđa Ive Andrića kao i interpretaciji istorije države kojoj je Ivo Andrić na različite načine (po)služio da bi i sam postao jedan od njenih najznačajnijih simbola. Ovoj debati se pridružuju Centar za jugoslovenske studije i Dom omladine Beograda tribinom pod nazivom Ivo Andrić (1892-1975): pisac i država kako bi kroz razgovor i sa stručnjacima, poznavaocima istorije jugoslovenske diplomatske službe (doc. dr Srđan Mićić) i istorije jugoslovenske književnosti (dr Stanislava Barać) pokušali da skrenu pažnju na Iva Andrića kao jednog od najvećih jugoslovenskih, evropskih i svetskih pisaca, ali i na Ivu Andrića kao (ne)uhvatljivu paradigmu mnogih puteva i stranputica istorije Jugoslavije.
Podaci o učesnicima:
Srđan Mićić (Beograd, 1983) je docent na Katedri za istoriju Jugoslavije Odeljenja za istoriju Filozofskog fakulteta Univerziteta u Beogradu. Od 2013. do 2022. je radio u Institutu za noviju istoriju Srbije gde je stekao zvanje višeg naučnog saradnika. Osnovna polja interesovanja su mu: spoljna politika, diplomatija i propagandna delatnost u inostranstvu Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca/ Jugoslavije. Poslednjih godina je proširio svoja interesovanja na delatnost jugoslovenske države u Društvu naroda/ Ligi naroda te na međusobnu povezanost vojnih, ekonomskih i diplomatskih faktora na međunarodne aktivnosti Kraljevine. Autor je monografije Od birokratije do diplomatije: istorija jugoslovenske diplomatske službe 1918-1939 (2018), sa koleginicom Natašom Milićević je priredio dnevničke beleške Koste St. Pavlovića, Dnevnik 1930-1932 (2020), sa kolegom Jovanom Čavoškim je uredio zbornik radova On the Fault Lines of European and World Politics: Yugoslavia between Alliances and Neutrality/Non-Alignment (2022) nastao u okviru projekta Komparativno istorijsko iskustvo Jugoslavije sa politikama savezništva i neutralnosti/nesvrstanosti koji je bio finansijski podržan od strane Fonda za nauku Republike Srbije, u okviru poziva PROMIS a kojim je rukovodio Srđan Mićić.
Ivan Velisavljević (Šabac, 1982) je studirao dramaturgiju i književnost u Beogradu i Zagrebu. Scenarista je dugometražnih Manja (Nikola Končarević, 2023) i srednjemetražnih filmova Teskoba ekspres (Siniša Dugonjić i Marina Radmilac, 2009), Pojačalo i gitara (Siniša Dugonjić, 2010) kao i televizijskih serija Nobelovac (2024), Drim tim 2 (2023), Neki bolji ljudi (2021), Istine i laži (2018). Saradnik je na scenarijima filmova Dženga, čudna igra (Končarević, 2022), Porno priča (Aleksandar Janković, 2022) i Penal i seksualni život Ane Đ. (Milica Stojanov, 2023). Režirao je kratke dokumentarne filmove Put do Visoke zemlje (sa Ivanom Zlatićem, 2006), Uskrs, grad i rokenrol (2021), sedam kratkih eksperimentalnih filmova i nekoliko muzičkih videa. Autor je pet izvođenih radio-drama i pozorišnog komada Svrati, reče čovek/San o zavičaju.
Napisao je Kritički vodič kroz srpski film 2000-2017 i The Best Serbian Films of the 21st century (sa Đ. Bajićem i Z. Jankovićem, FCS, 2017/2018), a njegovi filmološki eseji i filmske kritike objavljeni su u svim vodećim časopisima bivše Jugoslavije. Kao dramaturg, sarađivao je na pozorišnim predstavama Marka Misirače Jugoslavija, moja dežela (Gledališče Kopar/Pozorište Prijedor/FES, 2021), Ničiji sin (BDP, Beograd, 2018), Sabirni centar (NPRS Banja Luka/Pozorište Prijedor, 2017) i Sinovi umiru prvi (NPRS Banja Luka, 2016). Uredio je knjige Novi kadrovi: skrajnute vrednosti srpskog filma (sa D. Ognjanovićem, Clio, Beograd, 2008) i Studiranje Mamulijana (DKSG, Beograd, 2019), kao i temat časopisa Gradac o neobičnim telima/invaliditetu u kulturi i društvu (DK Čačak, 2012). Dobitnik je nagrada Rejmon Keno za prozu, Josip Kulundžić za najbolji objavljeni esej iz oblasti filma, Vitomir Bogić za najboljeg mladog radiofonijskog stvaraoca i nagrade za najbolju dramaturgiju Pozorišnih/kazališnih igara BiH u Jajcu ( za predstavu Sabirni centar).
Stanislava Barać (Zrenjanin, 1977) je viša naučna saradnica Instituta za književnost i umetnost (Beograd), gde je od 2004. godine zaposlena u okviru istraživačke jedinice za proučavanje književne periodike. Diplomirala na Katedri za srpsku književnost sa opštom književnožu radom O piscu i njegovom delu u Znakovima pored puta: Jedan mogući pogled na Andrićevu poetiku. Rad je 2003. godine izabran za najbolji diplomski rad iz predmeta Srpska književnost 20. veka, ponevši nagradu iz Fonda Radmila Popović, koja se svake godine dodeljuje na Filološkom fakultetu u Beogradu.Objavila je šezdeset naučnih studija, dve monografije (Avangardna Misao, 2008; Feministička kontrajavnost, 2015) i (ko)uredila četiri zbornika radova: Časopis Ruski arhiv 1928–1937 i kultura ruske emigracije u Kraljevini SHS/Jugoslaviji, sa Vesnom Matović (2015), Časopisi za decu: jugoslovensko nasleđe 1918–1991, sa Tijanom Tropin (2019), Prvi svetski rat i slovenske književnosti, sa Biljanom Andonovskom (2021) i Časopis Žena danas 1936–1940: prosvećivanje za revoluciju (2022). Predsednica je Centra za jugoslovenske studije.
Sanja Petrović Todosijević (Šabac, 1977) je viša naučna saradnica Instituta za noviju istoriju Srbije (Beograd) i jedna od osnivačica Centra za jugoslovenske studije. Bavi se društvenom istorijom Srbije i Jugoslavije u periodu posle Drugog svetskog rata s posebnim osvrtom na istoriju detinjstva i istoriju obrazovanja kao i istorijom Drugog svetskog rata. Autorka je dve monografije: Otećemo svetlost bučnom vodopadu. Reforma osnovnoškolskog sistema u Srbiji 1944-1959 (2018) i Za bezimene. Delatnost UNICEF-a u Federativnoj Narodnoj Republici Jugoslaviji 1947-1954 (2008). Priredila je rukopis Grigorije Babović, Letopis Šapca 1933-1944 (2010). Zajedno sa Aleksandrom Ilić Rajković uredila je zbornik Bez škole šta bi mi?! Ogledi iz istorije obrazovanja u Srbiji i Jugoslaviji od 19. veka do danas (2021). Koautorka je dva udžbenika iz istorije za sedmi i osmi razred osnovne škole. Članica je Inicijative za očuvanje Memorijalnog kompleksa Boško Buha na Jabuci kod Prijepolja. Dobitnica je BeFem Bring The Noize 2023. priznanja za borbu protiv desničarskih intervencija u formalnom obrazovanju. Urednica je tribinskog programa Pišemo istoriju Jugoslavije.
Izvori:
https://www.facebook.com/cejus.jus